Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Όταν σκύβεις με σοβαρότητα πάνω στο υλικό σου, το αποτέλεσμα είναι μόνο θετικό!

Ο Γιώργος Σταυρακάκης είναι τραγουδοποιός και ποιητής. Γεννήθηκε στην Ιεράπετρα, μεγάλωσε στο Ηράκλειο και ζει στην Αθήνα. Έκανε την είσοδό του στην δισκογραφία με το “Ρεσάλτο” (Minos EMI, 1997) και εφέτος, έφτασε αισίως στο ένατο άλμπουμ του με τον τίτλο “PostScript” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μετρονόμος” και είναι η τελευταία του δισκογραφική δουλειά. O Γιώργος ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου (ουσιαστικά επανήλθε, διότι γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια (Νοέμβριος 2008) όταν τον φιλοξένησα στις “Βραδιές MusicHeaven” που κάναμε τότε στου Ζωγράφου, στη Boite του μέλους Kifa -κατά κόσμον Κώστα Υφαντή).
Επανήλθε λοιπόν ο Γιώργος, με ένα εξαιρετικό CD και μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ανόητη ερώτηση που μου κάνουν συνήθως οι ανούσιοι και ανεγκέφαλοι “ακροατές”, όταν τους παρουσίαζω έναν καινούργιο δίσκο. “Έχει ωραία τραγούδια μέσα;” Πρέπει λοιπόν να πω, πως εδώ που έχουμε φτάσει αγαπητοί μου αναγνώστες, -εδώ που έχει φτάσει το ελληνικό τραγούδι θα έπρεπε καλύτερα να πω- δεν ψάχνουμε για ωραία τραγούδια. Ψάχνουμε για σοβαρότητα και ο Γιώργος Σταυρακάκης, είναι ένας σοβαρός καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και το υλικό του. Είναι σπουδαίος ποιητής και πολυτάλαντος τραγουδοποιός, και έχει χαράξει τον δικό του δρόμο στη σύγχρονη ελληνική ποίηση και μουσική, παραμένοντας μακριά από τα τοπία των δισκογραφικών εταιριών και των ραδιοφωνικών σταθμών με τα εμπορικά playlists. Διότι καθώς γνωρίζετε, όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, όλοι ψάχνουν το εύκολο και το γρήγορο κέρδος, και “ας κάνουμε τώρα ένα σουξεδάκι να πουλήσουμε κι αύριο βλέπουμε”. Ναι, αλλά αυτό γίνεται συνήθεια, καταντάει να είναι η καθημερινότητα των δημιουργών, και το δυστύχημα είναι ότι το κοινό συνηθίζει σ’ αυτή την “ευκολία” και χωρίς να το καταλαβαίνει, βυθίζεται σιγά-σιγά σε …λήθαργο και άντε μετά να τους ξυπνήσεις! Ψάχνουμε λοιπόν για σοβαρότητα, και σ’ αυτή την κατάσταση, με αυτές τις σκέψεις, με βρήκε ο ταχυδρόμος που μου παρέδωσε το “Υστερόγραφο” του Γιώργου.
Εννοείται λοιπόν, ότι η στιχουργική του Γιώργου δεν ανήκει στην “βδομαδιάτικη” κατηγορία. Ο Γιώργος γράφει μόνο όταν έχει κάτι να πει και γράφει πρωτίστως για να γιατρέψει τη δική του ψυχή. Έτσι τον γνωρίσαμε και έτσι τον γνωρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια από τις προηγούμενες δουλειές του που στερούνται “εβδομαδιαίων σουξέ”. Ο στίχος του είναι φιλοσοφημένος και διαχρονικός και εμείς που χρόνια τώρα τον παρακολουθούμε, το ξέρουμε πολύ καλά, γιατί το τραγούδι όπως λέει και ο ίδιος: “…έχει μια αμεσότητα, είναι το είδος της μουσικής που γοητεύει τους περισσότερους ανθρώπους γιατί εμπεριέχει τον λόγο. Αλλά ποιο λόγο; Τον λόγο που είναι ακαριαίος, κεραυνοβόλος…”.
Να λοιπόν ο λόγος που είναι “εν αρχή”. Γιατί βλέπεις κύριε “τραγουδοποιέ της εβδομάδας” που “υπηρετείς” την τέχνη για την “’κονόμα”, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ποιητή. Και το λέει: “Η ποίηση απ’ την άλλη, ενδεχομένως να θέλει πολλαπλές αναγνώσεις, όχι τόσο γιατί πρόκειται για ένα δύσκολο είδος λογοτεχνίας, αλλά γιατί οι σκέψεις και οι λέξεις δεν είναι αθώες”.
Ακριβώς! Και λόγω …λόγου λοιπόν, αλλά και επειδή είπα/έγραψα πολλά, πάμε να δούμε μια εικόνα από το πρώτο τραγούδι του “Υστερόγραφου”: Μια ζεστή οικογενειακή εικόνα. Ένα σπίτι κοντά στην παραλία, ο πατέρας, η μητέρα, το παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα, ο αέρας που φυσάει, το κύμα, ένας φάρος κάπου στο βάθος, οι γλάροι… κάπου εδώ, μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο είμαι κι εγώ… α… να κι η αδελφή μου… ε λοιπόν, όταν ο καλλιτέχνης καταφέρνει να σε ταξιδεύει, έχει πετύχει το έργο του.
…και μου ’ρχεται να βάλω τα ηχεία στη διαπασών και να ανοίξω όλα τα παράθυρα του σπιτιού, για να ακούσει ο κόσμος αυτά τα υπέροχα τραγούδια. Ο Γιώργος γράφει (το έγραψα και πριν) φιλοσοφώντας “Γράφω όταν έχω κάτι να πω και επίσης τραγουδάω πια μόνο όταν το έχω ανάγκη” και αλλού “Είμαι ευτυχισμένος όταν νιώθω ότι από τις χαραμάδες που αφήνουν οι λέξεις και οι νότες περνάνε κι άλλοι άνθρωποι. Υπάρχει μια αόρατη μεσολάβηση στο έργο του δημιουργού από ανυποψίαστους επισκέπτες”. Ναι, “Οι Επισκέπτες”. Το τραγούδι μου έκατσε με το πρώτο άκουσμα.
Τα φώτα της δημοσιότητας, τα τραβάνε οι ωραίοι, οι πλούσιοι, οι δυνατοί, οι κερδισμένοι και ποτέ ή πολύ σπάνια οι χαμένοι. Θυμάμαι ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Lennon (επί Beatles), το “I’m a Loser”, και μερικά χρόνια αργότερα, θυμάμαι το “Song for a Sucker Like You” του Ben Sidran. Σήμερα, έχω το αντίστοιχο ελληνικό τραγούδι που το ξεχώρισα κι αυτό, και βρίσκεται μέσα στο “Υστερόγραφο” του Γιώργου. Είναι “Η Μπαλάντα του Ηττημένου”.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει μέσα στο CD τραγούδι που να υστερεί. Είναι όλα ένα κι ένα, στο γνωστό ύφος του τραγουδοποιού, αυτό που μας έχει συνηθίσει και που έχουμε μάθει τόσα χρόνια, κι όταν λέω “μου έκατσε με το πρώτο άκουσμα”, ή “το ξεχώρισα”, το λέω περισσότερο εμφαντικά πάνω στη ροή του λόγου.

Σχόλιο
Όταν σκύβεις με σοβαρότητα πάνω στο υλικό σου, το αποτέλεσμα είναι μόνο θετικό! Υποκλίνομαι στην καινούργια δουλειά του Γιώργου. Κιθάρες, βιολιά, τσέλα, φλάουτα και κρουστά, συνδιαλέγονται με τη γνωστή φωνή, σε έναν διάλογο άνευ προηγουμένου. Το στυλ και το ύφος του τραγουδοποιού, μας είναι γνωστά, αλλά όλα εδώ είναι …καινούργια. Το έχει πει άλλωστε προ πολλών ετών και ο αγαπημένος τραγουδοποιός του Γιώργου, ο Lenny: “New Skin for the Old Ceremony”.

Να το πάρω;
Δεν ξέρω τι ακούς, αλλά αν προτιμάς την καλή μουσική και αν θέλεις να ταξιδεύεις με φιλοσοφημένο στίχο και όμορφες μελωδίες, έχεις ήδη αργήσει! Τώρα …τρέχουμε!

Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
MusicHeaven (09.08.24)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ το νέο άλμπουμ ενός πρώτης τάξεως τραγουδοποιού

Το καλύτερο folk-rock στην Ελλάδα το γράφει τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Σταυρακάκης. Ένας τραγουδοποιός με πολλούς και καλούς δίσκους, που εξακολουθεί να παραμένει ενδιαφέρων – αν αναλογιστούμε πως ο άνθρωπος αυτός δισκογραφεί 27 ολόκληρα χρόνια.
Το πιο νέο CD του Σταυρακάκη έχει τίτλο “PostScript” [Μετρονόμος, 2024] και περιέχει οκτώ τραγούδια σε μουσικές, στίχους και ερμηνείες δικές του, και μ’ ένα σχήμα συνοδείας που περιλαμβάνει βασικά τις κιθάρες (ακουστικές και ηλεκτρικές), το βιολί, τα ιρλανδέζικα φλάουτα και κάποια ακόμη όργανα, που ακούγονται εδώ κι εκεί. Σημασία έχουν οπωσδήποτε και οι ενοργανώσεις, αλλά το βασικό εδώ είναι η πρώτη ύλη, τα τραγούδια, που είναι όλα ένα κι ένα, και που δείχνουν για μια εισέτι φορά πως ο Σταυρακάκης δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός.
Από την μια μεριά υπάρχει λοιπόν ο άψογος χειρισμός της γλώσσας και βεβαίως ο στίχος με τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, δίχως, όμως, εξεζητημένες διατυπώσεις, υπάρχει ακόμη, και μάλιστα πολύ έντονο, το λυρικό στοιχείο, που ποτέ δεν ξεπέφτει στην παγίδα του αισθητισμού, ενώ από την άλλη είναι οι μελωδίες του Σταυρακάκη, που διατηρούν αυτόν τον αυθορμητισμό και την πηγαία ροή, που διακρίνει τους παλαιούς μαστόρους. Όλη αυτή η ζωντανή πρώτη ύλη υπηρετείται, τέλος, από τις ερμηνείες, που και αυτές αποδεικνύονται ιδανικές για το είδος του τραγουδιού που ακούμε στο “PostCript”. Φορτισμένες, αλλά με μέτρο, δείχνουν, απλώς, πως ο Σταυρακάκης τραγουδά βιωματικά, δίχως να υπηρετεί αλλότριες ανάγκες. «Να το παίζει», δηλαδή, έτσι ή αλλιώς.
Η ειλικρίνεια λοιπόν είναι ένα επιπλέον γνώρισμα αυτού του εξαιρετικού δίσκου, που διαθέτει μόνο σπουδαία τραγούδια. Ανάμεσά τους η «Σταχανοβίτισσα», «Το πλοίο των τρελλών» και το… ιρλανδέζικο «Η μπαλάντα του ηττημένου». Για να σημειώσουμε τρία μόνο…

Φώντας Τρούσας
Δισκορυχείον/Vinylmine Blogspot (06.07.24)

Ο Γιώργος Σταυρακάκης, σπουδαίος ποιητής και πολυτάλαντος τραγουδοποιός, έχει χαράξει το δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι στη σύγχρονη ελληνική ποίηση και μουσική, παραμένοντας μακριά από τα θολά τοπία των δισκογραφικών εταιριών και των εμπορικών ραδιοφωνικών σταθμών με τις περίεργες λίστες μεταδόσεων.
Η γραφή του Σταυρακάκη λιτή και ταυτόχρονα πολυσύνθετη, υφαίνεται πάνω σε μια βαθιά φιλοσοφική σκέψη. Οι στίχοι του δεν φοβούνται να εξερευνήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε όλη της την πολυπλοκότητα, από την αγωνία και την απώλεια μέχρι την ελπίδα και την αγάπη. Με μια μοναδική, βαθιά, συναισθηματική έκφραση, αυθεντικότητα και καλλιτεχνική αρτιότητα συνδυάζει το προσωπικό με το οικουμενικό, καταφέρνει να αγγίξει τις καρδιές μας και να μας παρασύρει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αναζήτησης.
Η συμβολή του Γιώργου Σταυρακάκη στην σύγχρονη ελληνική ποίηση και μουσική είναι ανεκτίμητη.

Λάμπρος  Μητρόπουλος
“Ραδιόφωνο Τέχνης” (18.06.24)