Παραγωγή: WAVE MUSIC (2002)
Μουσική – στίχοι – ενορχήστρωση: Γιώργος Σταυρακάκης
Συμμετέχουν: Δάφνη Πανουργιά, Σταύρος Σταυρακάκης

Χαμηλές πτήσεις πάνω απ’ τις στέγες ενός γυάλινου κόσμου, μιας διάφανης πόλης. Ταξιδεύεις αθόρυβα ανάμεσά τους χωρίς αποσκευές και μυστικά. Στις τρύπιες τσέπες ακυρωμένα εισιτήρια. Ζήνωνος – Σεπόλια κι ανάποδα, οι λέξεις, οι εφημερίδες, οι στάσεις, οι άνθρωποι.

Ξενοδοχείον «Ο Γλάρος». Αφήνεις το παλτό σου στη μεταλική κρεμάστρα, τυλίγεσαι τα κιτρινισμένα σεντόνια και στήνεις αυτί. Όλο το βράδυ έσταζε υδάτινα κέρματα.Το πρωί με υγρά μάτια έκλεινες έναν ακόμη λογαριασμό.
Γ.Σ.

Περιέχει τα τραγούδια:

1. Δεν βρίσκω τρόπο
2. Άγριος χειμώνας
3. Γυάλινα φτερά
4. Μεθυσμένο καραβάνι
5. Πλανόδιοι*
6. Λιβυκό**
7. Ένα ζευγάρι πάνθηρες
8. Όμορφο ψέμα
9. Μεταμεσονύχτιο
   
   *Στίχοι – Μουσική: Σταύρος Σταυρακάκης
   ** Μουσική: Σταμάτης Παπαδάκης

Playlist

---

Άκουσαν… έγραψαν!

Σ’ ένα θρυμματισμένο κόσμο που τα κομμάτια του ραγίζουν την ελπίδα, έρχεται το όνειρο σαν μεταμεσονύχτιος ψίθυρος αγγέλων να ξαναδώσει καινούργια πνοή στη ζωή ανασυνθέτοντας την ομορφιά και τη μαγεία μέσα από το λυρισμό προσωπικών στιγμών που αποκτούν διάρκεια.
Με μια τέτοια αισθαντικότητα ο τραγουδοποιός Γιώργος Σταυρακάκης πορεύεται χρόνια τώρα και αυτό το μήνυμα μεταφέρει στο δεύτερο cd που εξέδωσε πρόσφατα, με τίτλο «Γυάλινα Φτερά». Αγκυροβολημένος χρόνια στο μπουγάζι του Νότου, μυθολογεί υπό την επήρεια του ζεστού του οίστρου αντιπαραβάλλοντας στον κατακερματισμό της καθημερινότητας και του χρόνου την ποίηση της προσωπικής επαφής. «Καμένη εποχή/ τ’ ανέμου η φωνή/ ζητιανεύει τραγούδια και κλαίει/ στ’ άγγιγμά του σιωπάς/ κοροϊδεύεις γελάς/ και στους έρημους δρόμους γυρνάς».
Αυτή η επέλαση των γεγονότων που η ταχύτητά τους τα εγκαθιστά σαν κουρνιαχτό στην ανθρώπινη ψυχή και την «πνίγει» σ’ ένα όμορφο και ισοπεδωτικό ομοιόμορφο κύκλο, δημιουργεί την ανάγκη στον Σταυρακάκη δημιουργίας ρωγμών, για να ψηλαφίσει την προοπτική μέσα στο χρόνο μιας ανθρώπινης διάστασης, αφού υπολανθάνει η αίσθηση της χαμένης κοινωνικής συλλογικότητας.
«Φώτα που σβήνουν/ πόρτες που κλείνουν/ ανάσες περαστικές/ μικρές υποσχέσεις/ ντυμένες με λέξεις/ κουρνιάζουν στις γωνιές.
Θυμάμαι τα βράδια/ τα όσα δεν είπες/ στα χείλη σου μένουν πληγές/ μετράω τις ώρες στου νου τις αιώρες/ βυθίζεται το χθες».

Παναγιώτης Γεωργουδής
Ελευθεροτυπία (30/8/2002)